Styl programowania w C

Wcięcia klawiszem [Tab] mają szerokość 8 znaków.
Wiersze nie powinny być dłuższe niż 80 znaków.
Właściwie umieszczamy nawiasy {} dla funkcji i instrukcji if-else, for, while, do-while - najlepiej wg konwencji K i R. Najważniejsza jest jednak konsekwencja stylu.
Zmienne lokalne mają mieć krótkie nazwy (i, j, tmp, x), ale zmienne globalne i funkcje muszą być opisowe [count_users()].
Funkcje muszą być krótkie (maksimum dwa ekrany) i robić dobrze jedną rzecz. Liczba zmiennych lokalnych w funkcji nie powinna przekraczać 5-10 (optymalnie do 7).
Różne stałe w programie należy zapisać przez parametry (#define).
Komentarze - tłumaczymy CO robi program, a nie JAK to robi. Komentarz do funkcji ma być na początku, a raczej nie w kilku miejscach wewnątrz. Wyjątkiem mogą być sprytne triki.

Funkcja main() powinna mieć jedną z dwóch postaci:

int main(void) {}
int main(int argc, char *argv[]) {}

Kod wykrywający błędy warto pisać z użyciem stałej DEBUG. Poza tym stałe definiowane przez #define piszemy dużymi literami.
Aliasy typów tworzone za pomocą typedef nazywamy z dużej litery (wg K i R).
Typ logiczny w języku C możemy zdefiniować następująco:
```
typedef int bool;
```
Wykorzystujemy go za każdym razem, gdy chcemy podkreślić nasze zainteresowanie wartością logiczną (nie liczbową) danego wyrażenia. Logiczne wartości reprezentujące prawdę czy fausz możemy zdefiniować następująco:
```
#define TRUE  1
#define FALSE 0
```
Jeżeli korzystamy z biblioteki ncurses, to mamy od razu do dyspozycji typ bool oraz stałe TRUE i FALSE.

Kolejne działające wersje programu warto umieszczać w osobnych katalogach, np. wersja1, wersja2.
Tworzymy plik README z opisem zmian.
Tworzymy plik Makefile wspomagający kompilację.
Warto narysować diagram zależności pomiędzy funkcjami i zmiennymi globalnymi w programie. Z jego pomocą możemy łatwiej podzielić program na kilka plików.
Przy małych i średniej wielkości programach warto funkcje umieszczać w osobnych plikach .c (main.c, funkcja.c), a wszystkie deklaracje funkcji, struktur, stałych grupować w jednym pliku nagłówkowym (main.h) włączanym do plików z funkcjami. Można też definicje kilku powiązanych ze sobą funkcji umieścić w jednym prywatnym pliku (np. algorytmy.c), a ich deklaracje w osobnym publicznym pliku nagłówkowym (np. algorytmy.h). W ten sposób można udostępnić funkcje w postaci plików obiektowego i nagłówkowego (algorytmy.o, algorytmy.h) i nie ujawniać kodu źródłowego.
Dokumentację programu piszemy w formatach otwartych (TXT, HTML, LaTeX; PS, PDF). Warto również w samym programie umieścić pomoc dla użytkownika.

Program zaliczeniowy musi dać się skompilować i uruchomić na pracowni komputerowej pod kompilatorem gcc. Dobrze napisany program nie powinien zgłaszać żadnych ostrzeżeń przy kompilacji z opcjami -Wall -ansi.
Program ma korzystać z wielu mechanizmów języka C, takich jak przetwarzanie linii komend, obsługa plików, struktury. Można również skorzystać z bibioteki ncurses, jeżeli chcemy korzystać z elementów semigraficznych. Szacunkowa wielkość kodu źródłowego programu to minimum 200 linii (instrukcje i komentarze).
Wymagane jest konsultowanie z prowadzącym ćwiczenia kolejnych wersji programu - przesyłanie kodu źródłowego przez email. Należy przesyłać program (tylko kod źródłowy!) w postaci jednego archiwum nazwisko.zip lub nazwisko.tar.gz.
Kod źródłowy powinien być czytelny na ekranie terminala 80x25, czyli długość wierszy nie powinna przekraczać 80 znaków.
Ze względu na częste problemy z kodowaniem polskich znaków proszę nie używać polskich liter w kodzie źródłowym programu.